Dear Ranil and Sajith,
මට දැන් වයස අවුරුදු අසූවකි. “අලියා” මුලින්ම කුංචනාද කරන විට මගේ පියා සේනානායක මැතිතුමා සමඟ එක්ව ගමන් කළේය. මගේ දේශපාලන ගමන ඇරඹුණේ ජයවර්ධන මැතිතුමාගේ ආර්ථික විප්ලවයත් සමඟයි. ප්රේමදාස මැතිතුමාගේ ඒ අසහාය දේශපාලන ප්රතිභාව ත්රස්තවාදය හමුවේ නිහඬ වූ විට මම හඬා වැටුණෙමි. කුමන්ත්රණ, කැරලි සහ සිවිල් යුද්ධ මධ්යයේ වුවද මම මේ පක්ෂය ආරක්ෂා කළෙමි. නමුත් දැන්, මගේ ජීවිතයේ මේ සැඳෑ සමයේදී, වරක් අතිශය ශ්රේෂ්ඨව තිබූ අපගේ පක්ෂයේ මළකඳ මත හිඳ, ඔබ දෙපළ ගිජුලිහිණියන් මෙන් එය කා දමනු මම බලා සිටිමි.
රනිල්, ඔබගේ ‘නැපෝලියානු’ මානසිකත්වය සහ ජනතා හඬට කන් නොදුන් පාලනය විසින් අපට ‘මාක්ස්වාදී’ ආණ්ඩුවක් දායාද කර දී තිබේ; ජවිපෙ කැරලි සමයේ අපගේ සහෝදරයන් ඝාතනය කළේ ද මෙම දේශපාලන දර්ශනයමයි. ඔබේ උඩඟුකම, සවන් දීමට ඇති අකමැත්ත සහ පොදු ජනතාව කෙරෙහි ඔබ දැක්වූ අවඥාව නිසා, ඔබම දොරටු විවෘත කර ඔවුන්ව ඇතුළට කැඳවා ගත්තෙහිය.
සජිත්, ඔබට ඔබේ පියාගේ නාමය උරුම වුවද, ඔහුගේ කොන්දෙන් හෝ උපායශීලී බවින් අංශු මාත්රයක්වත් උරුම වී නොමැත. ඔබේ හිතුවක්කාරී කැරලි ගැසීම නිසා අපගේ ඉතිරිව තිබූ ඒකීයභාවයද බිඳ වැටුණි. දැන් ඔබේ නොහැකියාව විසින් රාජපක්ෂලාගේ පුනරාගමනයට මහා මාර්ගයක් තනමින් සිටී; ඒ දශක ගණනාවක් තිස්සේ අප පාලනය කිරීමට සටන් කළ මංකොල්ලකාරී පවුලටයි.
ඔබ දෙපළ ප්රතිවාදීන් නොව, අපගේ විනාශයේ හවුල්කරුවෝය.
ඔබ පොරවාගෙන සිටින හරිත වර්ණ කොඩිය,
ඔබ දෙපළගේම නොහැකියාවෙන් කිලිටි වී ඇත.
පක්ෂයට ආදරය කරන පාක්ෂිකයන්ට අවශ්ය වන්නේ නායකයන් මිස, ඔටුනු පැළඳගත් මිනී වලවල් කපන්නන් නොවේ.
මෙම විගඩම කිසිදු අභියෝගයකින් තොරව දිගටම සිදුවනු බලා සිටීමට මම සූදානම් නැත.
මීට, හරිත මිනිසා